ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΟΥ

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Η ΝΤΟΡΙΝΑ..ΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ Ο ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ ΑΔΕΝΑΣ..




Απαραίτητο για τη ζωή είναι το νερό.Το ξέρω αλλά δεν μπορώ να πίνω έτσι για πλάκα...Τι να κάνω αφού δεν διψώ...Ελάχιστες φορές νοιώθω να μου είναι απαραίτητο..Απ την άλλη , νιώθω μια χαρά. Είμαι λεπτή, 1,78, 63 κιλά, υγειής, δεν καπνίζω, τρέφομαι μεσογειακά...τί άλλο να κάνω..νερό δεν μπορώ να πιώ...Απόλυτα λογικό το ξέσπασμα της Ντορίνας..Χαρμα οφθαλμών να τη βλέπεις. 

Απαλή φωνή, καλές σπουδές, γραμματεύς Διευθυντού πολυεθνικής, με ειδίκευση τα ηλεκτρονικά..Ενα πρόβλημα με το smartpone μου, μας έφερε σε επικοινωνία. Μου ζήτησε την ηλεκτρονική μου διεύθυνση , κι όταν μετά μερικές ώρες  τηλεφώνησε  τρόμαξα να την γνωρίσω..Είχε δεί την ιστοσελίδα  κι είχε, προφανώς, ρίξει μια ματιά στις διάφορες αναρτήσεις..Μιλούσε σιγά και με ρωτούσε εναγωνιως πόσο κινδύνευε απο.. αφυδάτωση..Συναντηθήκαμε στο bar της εταιρείας της, δεν είμαι διαγνωστολόγος, όμως φαίνονταν οτι το..βιολογικό της καρμπυρατέρ είχε σίγουρα πρόβλημα..Η απορία και των δύο μας λύθηκε σε μερικές μέρες με μια TSH 48 ..η ομάδα του καθηγητή Γ. Κ. ,στο Λαϊκό της έδωσε μια σαφή διάγνωση για τη Hashimoto που της είχε κυριολεκτικά εξαφανίσει τον θυρεοειδή αδένα..Η πιθανή αιτία, μια δυνατή απογοητευση που βίωσε πρίν μερικούς μήνες..Η λεβοθυροξίνη που της χορηγήθηκε, σε μερικούς μήνες της έφερε την ισορροπια...Πήρε μερικά κιλά βέβαια, αλλά τώρα πλέον έπινε 8 ποτήρια νερό, στην υγειά μου όπως ισχυριζοταν..
Το νερό αποτελεί το 75% του σώματος μας, το 90% του αίματος και το 85% του εγκέφαλου.
Το στεγνό στόμα είναι το.. τελευταίο σημάδι δίψας.

Μπορεί όταν διψάμε να καταφεύγουμε σε υποκατάστατα του νερού όπως σε καφέ, αναψυκτικά και μπύρα πιστεύοντας ότι έτσι καλύπτουμε τις ανάγκες μας καθώς περιέχουν νερό, αλλά στη πραγματικότητα ..    
Η Ζάχαρη Κι Η Καφεΐνη αποσπούν το νερό από τα κύτταρα για να διατηρήσουν την ισορροπία του PH των ηλεκτρολυτών στο αίμα...και το αποτέλεσμα είναι τα κύτταρα ν’ αφυδατώνονται.

Η λύση για την ενυδάτωση.. είναι η πρόσληψη 8 ποτηριών νερού τη μέρα ...κανένα άλλο ποτό.

Μπορεί ν’ αποφεύγουμε το πολύ νερό για να μην πηγαινοερχόμαστε διαρκώς στη τουαλέτα, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η κύστη είναι ένας μυς κι όπως όλοι οι μυς έτσι κι αυτός αποδυναμώνεται με την αδράνεια κι ενισχύεται με τη χρήση.
Έτσι όσο περισσότερο νερό πίνουμε, τόσο θ’ αυξηθεί η δύναμη της κύστης και δεν θα χρειάζεται να τρέχουμε στη τουαλέτα κάθε πέντε λεπτά.
 
Το PH Που Πρέπει Να Έχει Το Αίμα Μας
Είναι Από 7.3 Έως 7.45. Εάν Γίνει Πιο Βασικό Ή Πιο Όξινο Τότε Πεθαίνουμε.
Εάν καταναλώνουμε αναψυκτικά, αλκοόλ, σκουπιδο-φαγητά, τότε αυξάνουμε το PH του αίματος μας. Έτσι όταν πίνουμε νερό βοηθάμε το σώμα μας να κάνει το αίμα μας πιο βασικό. Κι όσο πιο κοντά στο 7.45 διατηρούμε το PH μας τόσο πιο αργά.. γερνάμε.

Και να που φτάσαμε στο κομβικό σημείο...
Το χλώριο που περιέχεται στο νερό αποτελεί μια δηλητηριώδη νευροτοξίνη , και ναί μεν σκοτώνει στο νερό μας τα μικρόβια ( βακτηρίδια, μύκητες, ιούς), αλλά αν τη στιγμή που καταπίνουνε το νερό, δεν αφαιρέσουμε το  εμπεριεχόμενο χλώριο,τότε μπορεί να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για καρκινογόνες ενώσεις στο έντερο, καρδιακές παθήσεις, αρτηριοσκληρωση, και τη καταστροφή των καλών μας βακτηριδίων.

Το χλώριο που προσλαμβάνουμε με την κατανάλωση του νερού βρύσης σκοτώνει
τα φιλικά βακτηρίδια που βρίσκονται στο παχύ έντερο τα οποία ευθύνονται για τα τελικά στάδια της πέψης καθώς και τη σύνθεση βιταμινών κι έτσι το πεπτικό σύστημα αναγκάζεται να λειτουργήσει με μειωμένη αποτελεσματικότητα.
 
 
 Για να διώξουμε το χλώριο θα μπορούσαμε να βάλουμε το νερό σε μια γυάλινη κανάτα και να τα’ αφήσουμε για 1,2 ώρες ώστε να εξατμιστεί ένα μέρος του ή ακόμα καλύτερα ν’ αγοράσουμε ένα απλό φίλτρο ενεργού άνθρακα ( μην ακούτε τις ανοησίες για πανακριβα φίλτρα, ευθείας ή αντιθέτου κλπ οσμώσεως)..

Το δέρμα μας  είναι το μεγαλύτερο ( απεκριτικό) όργανο του σώματος και είναι πορώδες. Έτσι όταν κάνουμε μπάνιο, δίχως να το καταλαβαίνουμε, Μεγάλη Ποσότητα Χλωρίου Διεισδύει Στο Σώμα Μας μέσω των πόρων του δέρματος.
Για να το αποφύγουμε αυτό καλό θα ήταν να τοποθετήσουμε ένα φίλτρο ενεργού άνθρακα και στο ντους.


Η λύση του εμφιαλωμένου νερού δεν είναι παρά μια λύση ανάγκης...καθώς μελέτες δείχνουν ότι περιέχει βαριά μέταλλα και άλλες τοξικές χημικές ουσίες και βακτηρίδια παρά τον υποτιθέμενο «καθαρισμό» από τον οποίο περνάει.


Νερό σημαίνει υγεία αλλά και μακροζωία. Κλείνοντας θα πρέπει να συγκρατείσετε οτι όλοι μας δεν μπορεί να είμαστε το ίδιο...τυχεροί με την Ντόρα, η οποία θα μπορούσε να είχε καταλήξει με ένα..μυξοίδημα, και τρέχα γύρευε τί άλλο...
Πίνουμε καθαρό νερό, και έχουμε θετικές σκέψεις ακόμα και γι αυτούς που μας έφεραν στα χάλια που βρισκόμαστε...



Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

ΤΟ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ..



Ο καλός μου φίλος ο Αλκης, με πολλές ευαισθησίες, και εξαιρέτικά φιλόμουσος, μου είχε μιλήσει κάποια στιγμη για την εξαίρετη ταινία Le concert,με πολιτικό περιεχόμενο, που διαδραματίζεται στην κρίσιμη περίοδο της Ρωσίας, λίγο πρίν την περεστρόϊκα , τότε που ψυχοπαλευε το παλαιό με το νέο καθεστώς κι είχαν ενταθεί τα πάθη σ ένα μόρφωμα κρατικό που ψυχοραγούσε, τη σοβιετική ένωση..Κάτι παρόμοιο mutatis mutandis συμβαίνει με το δικό μας μόρφωμα, μόνο σε ηπιότερους τόνους...
Το φιλμ το οποίο περιστρέφεται γύρω από την υποχρεωτική εξορία ενός παιδιού-θαύμα …μπορεί ακόμα να αναδείξει μέχρι ποιο  σημείο η ψυχή ενός λαού πτωχεύει όταν Ηγέτες του παραπαίουν στην παραζάλη του φοβερού αυτού, μεταπτωτικόυ στοιχείου της ανευ τέλους και ορίων φιλοδοξίας..
Υπάρχει ένα κομμάτι απ την σχετική ταινία, ντυμένο με την θαυμάσια μουσική του Τσαϊκόφσκυ. Είναι χάρμα οφθαλμών και ακουστικής..Δέστε το πολλές φορές...Κάθε φορά θα το απολαμβάνετε και περισσότερο...

Το βίντεο αυτό.. είναι απόσπασμα της ταινίας Le Concert,.Το Σενάριο αναφέρεται στη Ρωσία του 1980, όταν ο διευθυντής των Bolchoï, Andrei Filipov και ορισμένοι μουσικοί της ορχήστρας απολύονται για πολιτικούς λόγους..Ο Andrei Filipov αποδέχεται τη θέση του θυρωρού στο θέατρο Bolchoï. όπου με στωϊκότητα συνεχίζει τη ζωή του..
 Μια μέρα δέχεται ένα φαξ από το διάσημο Théâtre du Châtelet  των Παρισίων που προσκαλούσε την ορχήστρα για συναυλία, αγνοώντας ότι οι μουσικοί ήταν απολυμένοι.



Ο Filipov είχε τότε τη  θαυμάσια ιδέα να συγκεντρώσει όλους τους απολυμένους ,παλιούς μουσικούς του και να πάνε στη Γαλλία ως μέλη της Ορχήστρας Bolchoï.

Πριν από την παράσταση, μια ομάδα φίλων, χωρίς να το ξέρει ο Filipov, αλλάζει τoν σολίστα,  με μια νέα άγνωστη βιολονίστα,που στην πραγματικότητα είναι.. η κόρη του Filipov. που μωρό ακόμη, εξ αιτίας των διώξεων από το Ρωσικό καθεστώς, είχε φυγαδευτεί κρυμμένη στη θήκη του βιολοντσέλου μιας γαλλίδας μουσικού με προορισμό το Παρίσι... Στο απόσπασμα που ακολουθεί.. Είναι αξιοπρόσεκτο το παίξιμο των ηθοποιών.
Το μουσικό κομμάτι που θα ακούσετε είναι το κοντσερτο για βιολί του Tchaïkovski
 



Για να μπορέσει να μιμηθεί τη βιολονίστα η ηθοποιός, η οποία επί πλέον είναι και αριστερόχειρ, παρακολούθησε μαθήματα βολιού για 6 μήνες. Υπήρξε και «ντουμπλάρισμα χεριών» για να φανεί πιο πειστικό το παίξιμο.






Τρίτη 22 Μαΐου 2012

ΓΥΙΟΣ ΜΑΝΑ..ΝΥΦΗ.ΣΧΕΣΗ ΣΤΟΡΓΗΣ..




Ηταν ο φίλος μου ο Λευτέρης που μου τηλεφώνησε, για να μου πεί οτι η μητέρα ενός κοινού μας φίλου, ήταν άρρωστη, κι αν είχα κάποια εναλλακτική πρόταση, στην επέμβαση που ειχαν προγραμματίσει για τους επόμενους μήνες..Ευτυχώς το πρόβλημα ήταν απλό. Η λύση ( αναίμακτη ) δόθηκε σύντομα, κι έτσι η κουβέντα μας πήγε σε...ουσιαστικότερα πράγματα.
Σαν κι αυτά, ας πούμε, των σχέσεων μεταξύ νύφης και πεθεράς...για τις οποίες, σχέσεις, έχουν γραφτεί πάρα πολλά..αστεία ..αλλά και σοβαρά..πολύ σοβαρά, τόσο που φαίνονται όχι αληθινά...πράγματα..

Ομως υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις...σαν κι αυτή που θα σας διηγηθώ.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν ένα ζευγάρι, σαν όλα τα ζευγάρια, μόνο που στο συγκεκριμμένο, επικρατούσε μια απέραντη κατανόηση, πέραν της αμοιβαίας αγάπης, μεταξύ των συζυγων. Ετσι μια μέρα , η σύζυγος πρότεινε στον αγαπημένο της κάτι , προφανώς, απίστευτο.Του είπε λοιπόν:
¨Γνωρίζω πολύ καλά πως την αγαπάς...¨
κι επειδή η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της λίγο χρόνο...

Τί ειναι αυτά που λές τώρα, αντέτεινε ο σύζυγος Εγώ εσενα αγαπώ μόνο...
Το ξέρω καλέ μου, όμως το ίδιο ξέρω πως Εξίσου αγαπάς... κι Εκείνη...
 

¨Εκείνη, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η.. μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια..σχεδόν απο 45 της. Βλέπεις ο πατέρας μου, ήταν κατα πολύ μεγαλύτερός της. Θα μου πείτε συνηθισμένη ιστορία...Ναί ίσως να είναι, ίσως και πάλι να μην είναι..Συνεχίζω..
Οι απαιτήσεις της οικογένειάς μου, με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που...κι ας έμενε πολύ κοντά στο κατάστημά μου..
 
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα ...έξω σε δείπνο και μετά για θέατρο, που ήξερα οτι τόσο της άρεσε.
‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που παίρνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως... αρχή κακών πραγμάτων.

‘Οχι βρε μάνα,Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’
¢
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’

 

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς περπατούσα απ το κατάστημά μου στο διαμέρισμά της ,για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ισως ο εκνευρισμός που προηγείται ενός..περίεργου ραντεβού… Πράγματι, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, με περιποιημένα, όπως πάντα, τα μαλλιά της ( δεν θυμόμουνα ποτέ τη μάνα μου απεριποίητη κι αναμαλλιασμένη..) και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός πολύ ευτυχισμένου ανθρώπου...

‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου, και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου.


Πήγαμε σε ένα εστιατόριο απλό, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄
Μόλις καθήσαμε, της διαβάσα εγώ τον κατάλογο με τα φαγητά.
Το έκανα διακριτικά, χωρίς να την κοιτάζω, γιατί τα μάτια της είχαν γεμίσει απο δάκρυα ευτυχισμένης...απόγνωσης...Καθόλου τυχαία, καθυστέρησα αρκετή ώρα, κοιτάζωντας τον κατάλογο, και μονολογώντας δυνατά για να με ακούει, γιατί τελευταία, και λόγω ηλικίας, είχε πια περάσει τα 80, δεν άκουγε και πολύ καλά..Αφού την άφησα να στεγνώσει διακριτικά με το μαντήλι της ( πάντα χρησιμοποιούσε μαντήλια η μάνα μου, κι όχι αυτά τα απαίσια χαρτομάντηλα..)

Οταν σήκωσα το πρόσωπό μου, είδα τη μαμά μου απ την άλλη άκρη του τραπεζιού να με χαζεύει. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’

‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να  ¨ξεκουραστείς¨ και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα..και όχι μόνο αυτή , κι ότι άλλο θελήσεις..Και να ξέρεις πως η Ευδοκία σ αγαπά πιό πολύ απο έμένα..( Ευδοκία ηταν η γυναίκα μου, και δεν έλεγα ψέμματα..)

 

Κατά τη διάρκεια του δείπνου μας, είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση.. Οχι τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας τη μέρα του.

Μιλούσαμε για ώρες, έτσι που τελικά χάσαμε την παράσταση στο θέατρο, μόνο που ούτε κάν το σχολίασε κανένας απ τους δυό μας...
¨Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση¨ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι της, κυριολεκτικά κρεμασμένη πάνω μου... Την φίλησα, την αγκάλιασα.. την χάϊδεψα, και την έβαλα στο κρεββάτι της, κι ύστερα έφυγα μ ανάμεικτα συναισθήμτα, πάντως γεμάτος απο μιάν απροσδιόριστη χαρά...

 



¨Πώς πήγε το ραντεβού;¨ ρώτησε με συμπάθεια η γυναίκα μου, μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
¨Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.¨ της απάντησα.





 


Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ¨έφυγε¨ από ανακοπή της καρδιάς...ενώ κοιμόταν.
Το πρόσωπό της είχε ένα γαλήνιο υπομειδίαμα, ενώ τα πονεμένα πράσινα μάτια της ηταν απαλά κλειστά, ήρεμα χωρίς την παραμικρή σύσπαση, είπε ο γιατρός που εξέδωσε το πιστοποιητικό του θανάτου.
Φίλος απο παλιά, με δάκρυα στα μάτια του, μου είπε, οτι αν δεν το απαγόρευε ο Νόμος , θα έγραφε στο πιστοποιητικό οτι πέθανε απο απόλυτη ευτυχία..γιατί τίποτα πάνω της δεν ήταν σφιγμένο..
 Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

 

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

Το Δείπνο Είναι Προπληρωμένο. Ήμουν Σχεδόν Βέβαιη Πως Δεν Θα Μπορούσα Να Παρευρεθώ, Κι Έτσι Πλήρωσα Για Δύο Άτομα, Για Σένα Και Τη Καλή Γυναίκα Σου. Δεν Θα Μπορέσεις Ποτέ Σου Να Αισθανθείς Τί Σήμαινε Εκείνη Η Βραδιά Για Μένα. Σ Αγαπώ!’

 


Εκείνη και μόνο εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα βαθειά μέσα μου.. τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως
¨σ αγαπω¨.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε σ αυτούς που αγαπάμε..ή αγαπούσαμε το χρόνο που τους αξίζει.
Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια μας.
Ας Αφιερώσουμε λοιπόν λίγο χρόνο σ΄αυτούς που αγαπούμε ,  ή που έχουμε  απομακρύνει απ τη ζωή μας για διάφορες αιτίες.. γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.
Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, τούτη την ώρα...
Εάν ζει η μητέρα σου.. Απόλαυσε τη στιγμή.


Εάν δεν ζει.. Να τη θυμάσαι..
Και μην ξεχνάς:

Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!

Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.