ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΟΥ

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ




Μέρες γιορτινές.Κόσμος παντού, να προσπαθεί να αντλήσει χαρά απο κάθε είδους σχέση. Να χαζεύει βιτρίνες. Να αγοράζει πράγματα, που πιστεύει οτι θα του δωσουν κάτι παραπάνω απ την πλησμονή της υφέρπουσας δυστυχίας.Κοντά σ όλα αυτά κι οι μοναχικοί άνθρωποι, να προσπαθούν να γεμίσουν το κενό τους..με τον εαυτό τους ..τον αμείλικτο εχθρό τους..Ολα είναι καλά όσο έχουμε φίλους, συγγενείς, τα παιδιά μας, γύρω μας..Οταν όμως φύγουν όλοι, και μείνουμε με τον εαυτό μας, τότε θα πρέπει να έχουμε αντιστάσεις για να αντέξουμε τον φόβο της σκοτεινιάς της ίδιας της ψυχής μας..Τοτε είναι που οι κύκλωπες του άρρωστου νού μας ανταριάζουν την ταραγμένη απο τις ερυνίες των πράξεών μας ψύχή μας.

Σήμερα επισκέφθηκα ένα πολύ παλιό μου φίλο,που μαζί βρεθήκαμε, όταν ξεκίνησα την εργασιακή μου περιπέτεια το 1963.Ο Τριαντάφυλλος τότε ήταν ένας χαρούμενος , έξω καρδιά, πάντα με τα αστεία του, και το χαμόγελο νέος άνθρωπος. Ετσι έμεινε κι όλα τα επόμενα χρόνια, που τον συναντούσα τις Κυριακές στον Ναό των Αγίων Αναργύρων, να εκκλησιάζεται και να σιγοψέλνει..Πάντα με την ίδια αυθορμητικότητα, το χαμόγελο, και την αισιοδοξία, που του έδινε κουράγιο.Κάποια στιγμή, έκανε το όνειρό του πράξη, αγόρασε ένα τρεχαντήρι, και μόνος, η γυναίκα του δεν τον ακολουθούσε στην τρέλλα του, έλεγε, έπλεε στο αιγαίο, ψαρεύοντας, κολυμπώντας, και ονειρευόμενος..

Μούλεγε πόσο καλή παρέα είναι ο εαυτός του...Θυμάμαι που διηγείτο το πόσο όμορφα τούκαναν παρέα οι γλάροι, οταν αρμένιζε, κι εκείνος τους πέταγε αφρόψαρα. Οταν είμαι μόνος σκέπτομαι τον Θεό, Κοσμά, μούλεγε, κι οτι Εκείνος χαράζει τη ρότα μου, κι όχι εγώ. Ετσι αγκυροβολώ μεσοπέλαγα, με τα στράλια αναμμένα και κοιμάμαι του καλού καιρού...Όλα αυτά ήρθαν στο νού μου, οταν τον είδα καθηλωμένο στο κρεββάτι, με παροχή οξυγόνου ( ανεπάρκεια γαρ..) και πάλι να μου χαμογελά γεμάτος απο ζωή, χωρίς παράπονο για την κατάντια του, να δοξάζει τον Θεό, και να τον ευχαριστεί που τον αφήνει 90 πλέον χρονών να ζεί, έτσι όπως ζεί..Οταν τον ρώτησα αν φοβάται τον θάνατο, μου ειπε πως φοβάται τον διάβολο, αλλά έχει την πίστη του στον Χριστό..Οχι τον εαυτό του δεν τον φοβάται..              
¨Ειναι η καλύτερή μου παρέα...¨ μου είπε..

Να λοιπόν απ τη μια μεριά ένας άνθρωπος παρέα με τον εαυτό του , κι απ την άλλη μια μεγάλη προσωπικότητα του Θεατρου, ο ταλαντούχος Δημητρης Χόρν..
Αντιγράφω ένα σχόλιο του Μητροπολίτη Ναυπάκτου σχετικό με τον εαυτό μας..Το  ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΜΑΣ

Λέει ο Μητροπολίτης:
Ο αείμνηστος Δημήτρης Χόρν, έγραφε:                     "Σήμερα το απόγευμα έμεινα μόνος με τον εαυτό μου και κόντεψα να τρελαθώ! Ο εαυτός μου είναι η χειρότερη παρέα! Πώς με κουράζουν, με εξουθενώνουν οι ψυχικές μου μεταπτώσεις. Ο κυκλοθυμισμός μου. Εκεί που πετώ από αισιόδοξες διαθέσεις, εκεί πέφτω στα τάρταρα της απόγνωσης και της απελπισίας".
Είναι συγκλονιστική αυτή η ομολογία, και στέκεται κανείς απέναντί της με πολύ σεβασμό. Δέν την κατακρίνει, ακριβώς γιατί έχει μέσα της την ειλικρίνεια. Σεβόμαστε κάθε άνθρωπο και τις περιπέτειές του. Καί σκοπός του σχολίου αυτού δεν είναι να κρίνη τον Χόρν - άλλωστε δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα, γιατί κριτής κάθε ανθρώπου είναι ο Χριστός - αλλά λαμβάνουμε αφορμή για έναν σχολιασμό.
Πράγματι ο εαυτός μας είναι η χειρότερη παρέα, ο μεγαλύτερος εχθρός. Τό ερώτημα είναι γιατί; Η απάντηση είναι το ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα ηθικό όν, αλλά ένα οντολογικό όν, είναι δημιουργημένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού. Πρωτότυπο της δημιουργίας είναι ο Χριστός, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Λόγος του Πατρός. Ο άνθρωπος λέγεται λογικό όν, ακριβώς επειδή είναι δημιουργημένος κατ’ εικόνα του Λόγου. Έπειτα μέσα στην ψυχοσωματική κατάσταση του ανθρώπου, μετά την πτώση, υπάρχει ο θάνατος, που δημιουργεί συγκλονιστικές επιπτώσεις στο σώμα και την ψυχή.
Ακριβώς αυτά τα δύο γεγονότα κάνουν τον εαυτό μας πολύ απαιτητικό. Όταν ο άνθρωπος περιορίζεται μόνον στον κοινωνικό και καλλιτεχνικό χώρο και δεν επεκτείνεται στην ικανοποίηση του οντολογικού στοιχείου και την υπέρβαση του θανάτου, τότε δεν μπορεί να τα βρή με τον εαυτό του, και βέβαια τότε ο εαυτός του είναι πάρα πολύ σκληρός, απαιτητικός και αδυσώπητος.
Τούς άλλους ανθρώπους, με τούς οποίους ερχόμαστε σε επικοινωνία και συναναστροφή εύκολα μπορούμε να τούς ξεγελάσουμε, άλλοτε με τις πρακτικές μας ικανότητες, άλλοτε με τις φιλοσοφικές συζητήσεις, άλλοτε με την ενασχόλησή μας με ψυχολογικά θέματα, άλλοτε μελετώντας την κοινωνική πραγματικότητα. Μπορούμε σε αυτές τις περιπτώσεις να βάλουμε το προσωπείο, την μάσκα της εξωτερικής επικοινωνίας. Όμως, πώς μπορούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, που ζητά πληρότητα ζωής και όχι απλώς την κουλτούρα; Πώς μπορούμε να ισορροπήσουμε εσωτερικά όταν απουσιάζουν οι υπαρξιακές εξισορροπητικές δυνάμεις;
Τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου είναι να συμφιλιωθή με τον εαυτό του και να τον ευχαριστή η παρέα με τον εαυτό του, που γίνεται όταν προβάλλεται ο εαυτός του στην Χριστοκεντρική και οντολογική διάστασή του. Αυτό το συναντά κανείς στούς ησυχαστάς μοναχούς, οι οποίοι χαίρονται την υπαρξιακή ειρήνη, ακριβώς γιατί ημέρεψαν το "θηρίο", που βρίσκεται στο είναι της υπάρξεώς τους και είναι ο υπαρξιακός και βιολογικός θάνατος.
Ο εαυτός μας είναι εκείνος που θα μάς δώση ή ειρήνη ή ταραχή και αγωνία.
Αυτά έγραφε ο Μητροπολίτης, και νομίζω αντανακλούν τη σημερινή πραγματικότητα.Μ αυτήν θα αντιμετωπίσουμε τον νέο χρόνο..είτε ειρηνικά, δοξάζοντας τον Θεό, σαν τον Τριαντάφυλλο, είτε με τρόμο βιώνοντας, πριν την ώρα, την ψυχική κόλαση της μοναξιάς μας..Να ευχόμαστε να έχουμε καιρό ...να αλλάξουμε ρότα..
Καλή Χρονιά.