Η ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΟΠΟΝΟΣ ΓΕΝΝΟΥΝ ΙΔΕΕΣ..ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ..

...Μια μέρα, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά:

“Κυρα – τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πώς φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;”

Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε:

 “Πολύ απλό ‘ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες· ολάκερο το χειμώνα δουλεύω με υπομονή, μ’ εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω στο νου μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι άνεμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ ένα μονάχα έχω στο νου μου, το τριαντάφυλλο.

Αυτό ‘ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες”.

- Δάσκαλε, έκαμαν οι μαθητές, δεν καταλάβαμε.
- εκείνος γέλασε:
- Κι εγώ καλά καλά δεν καταλαβαίνω, είπε.
- Το λοιπόν, δάσκαλε;

- Μου φαίνεται πως ήθελε να πει απάνω κάτω τούτο:

Όταν Έχω Μιαν Ιδέα, Τη Δουλεύω Καιρό Πολύ, Αμίλητα, Με Υπομονή, Μ’ Εμπιστοσύνη, Με Αγάπη· Κι Όταν Ανοίγω Το Στόμα, Τι Μυστήριο Είναι Ετούτο, Παιδιά Μου! Όταν Ανοίγω Το Στόμα,

Η Ιδέα Βγαίνει ..Παραμύθι.

Γέλασε πάλι.
- Εμείς οι άνθρωποι το λέμε παραμύθι, είπε·                
η τριανταφυλλιά το λέει τριαντάφυλλο”.