Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Ο Χριστός είναι η ζωή...είναι το παν.  Είναι η χαρά, είναι το φως, το φως το αληθινό που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται,  να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να θέλει όλους κοντά του». Η άκρα ταπείνωση ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας  του Γέροντα Πορφυρίου. Έλεγε: «Από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες , οι οποίες μέχρι σήμερα έχουν γίνει  πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό μάτι και όλοι φωνάζουν πως είμαι άγιος.  Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου.  Τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι θα μου πει ο Θεός:  «Τι θες εσύ εδώ;»Εγώ ένα έχω να του πω: «Δεν είμαι άξιος Κύριε για εδώ, αλλά  ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάνει για μένα». Αν και ήταν σχεδόν αγράμματος ο π. Πορφύριος ήταν εκ φύσεως ανήσυχο πνεύμα.  Προσπαθούσε πάντοτε να διευρύνει τον ορίζοντα των γνώσεών του.   Ρωτούσε ειδικούς να μάθει, μελετούσε βιβλία και ερευνούσε συνεχώς τα μυστικά  του κόσμου των ζώων, των φυτών, των αστέρων, της λειτουργίας  του ανθρωπίνου σώματος. Η κυρίαρχη δύναμη όμως που κατεύθυνε  το πνεύμα του ήταν οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Ήταν σε θέση ακόμη να διερευνά τους λογισμούς των ανθρώπων, την προσωπική τους  ιστορία και τον ασυνείδητο ψυχικό τους κόσμο. Νωρίς αρρώστησε βαριά και οι γέροντές του τον έστειλαν πίσω στους γονείς του  για αποθεραπεία. Υπέφερε σ' όλη του τη ζωή από φρικτές αρρώστιες και ενώ  είχε το χάρισμα της ιάσεως, αλλά και της διάγνωσης ασθενειών,  αν και δεν είχε σπουδάσει ιατρική, για τον εαυτό του όπως έλεγε  ντρεπόταν να ζητήσει  από το Θεό να τον θεραπεύσει. Κι έτσι υπέμενε.    Σε ηλικία 21 μόλις ετών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ονομάστηκε Πορφύριος.  Τα επόμενα χρόνια άσκησε το έργο του πνευματικού πατέρα και του εξομολόγου.  Εξομολογούσε ώρες ατέλειωτες! Όταν κηρύχτηκε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, τον Οκτώβριο του 1940,  διορίστηκε εφημέριος στο παρεκκλήσιο του Αγ. Γερασίμου της «Πολυκλινικής Αθηνών»,   στην Ομόνοια. Για τριάντα χρόνια ο π. Πορφύριος ανάπαυε με την προσευχή και  το λόγο τους ανθρώπους του πόνου. Ήταν ένας ασκητής όπως έλεγε ο ίδιος  «αντί στην έρημο του Αγ. Όρους στην έρημο της Ομόνοιας».  Οι γιατροί που υπηρέτησαν στην Πολυκλινική αυτή αφηγούνται  πολλά θαυμαστά περιστατικά. Στις αρχές του 1980 μετέφερε το επίκεντρο της πνευματικής του προσπάθειας,  να οργανώσει δηλαδή μια εστία πνευματικού και ποιμαντικού έργου,  στον Ωρωπό, στο Μήλεσι. Ένα τροχόσπιτο ήταν στην αρχή το κελί του. Ο σεβάσμιος γέρων σιγά-σιγά αποσύρθηκε αθόρυβα από τον Ωρωπό στο Αγιο Όρος.  Η βαθιά του επιθυμία ήταν να αφήσει την τελευταία του πνοή εκεί στον τόπο  όπου είχε καρεί μοναχός. Όπως όλοι οι άγιοι αξιώθηκε να έχει ένα οσιακό τέλος.  Κατά θεία παραχώρηση προαισθάνθηκε το τέλος του. Τα χαράματα της 2ας Δεκεμβρίου  αναχώρησε για τον ουρανό. Το πολύπαθο σκήνος του ενταφιάστηκε στα Καυσοκαλύβια. Ο Γέρων Πορφύριος ήταν ένας γνήσιος πνευματικός πατέρας.   Ήταν ο άνθρωπος της τέλειας, ολοκληρωμένης αγάπης και της απόλυτης διάκρισης. Ένα αξιοθαύμαστο περιστατικό που διηγιόταν με απλότητα ο π. Πορφύριος ήταν το εξής: Ο π. Πορφύριος είχε ένα πνευματικό παιδί, ιερέα στην Αμερική, τον π. Σπυρίδωνα.  Του τηλεφώνησε λοιπόν και του είπε: «Αύριο στις 3 η ώρα τη νύκτα ( ώρα Ελλάδος )  θα σε επισκεφτώ. Μην κοιμάσαι. Να με περιμένεις». Κάποια στιγμή  το άλλο βράδυ ο π. Σπυρίδων κρύωνε και ξύπνησε. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο.  Ήταν ο π. Πορφύριος από τον Ωρωπό που του είπε: «Πάτερ Σπυρίδωνα,  γιατί κοιμόσουν; Δε σου είπα ότι θα σε επισκεφτώ; Και για να με πιστέψεις κοίταξε,  σου έχω αφήσει την πόρτα ανοιχτή». Ο π. Σπυρίδων κοιτάζει.  Πράγματι η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη, γι' αυτό κρύωνε πάρα πολύ! «Να εύχεσαι έτσι απλά, απλά και ταπεινά, με πίστη απλή,  χωρίς να περιμένεις από το Θεό αν σου απαντήσει.  Χωρίς να δεις το χέρι Του ή το φωτισμό Του το πρόσωπό Του. Τίποτα!  Να πιστεύεις! Εφ' όσον μιλάς με το Θεό, μιλάς πραγματικά με το Θεό». «Δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ μας. Όταν φύγω απ' αυτή τη ζωή, θα είναι καλύτερα.  Θα είμαι πιο κοντά σας, όταν με ζητάτε». Οι Αγιοι ζουν! Είναι κοντά μας, είναι φίλοι, μας τείνουν το χέρι.  Θα ανταποκριθούμε άραγε;