ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΠΡΟΫΠΟΘΕΤΗ Ή ΠΟΝΟΣ;

Εδώ και 2 χρόνια, η ελληνική πραγματικότητα, κυριαρχείται απο μια..απόλυτη λαγνεία της ευτυχίας...του πόνου, της απόγνωσης, της κατάκρισης, του μίσους, του φθόνου, της απαξίωσης, και του εκμηδενισμού..

Εξηγούμαι: Οι κρατούντες διαχειρίστηκαν δισεκατομμύρια προκειμένου να μας χαρίσουν ένα ψεύτικο όνειρο. Αρχικά την υπερηφάνεια των εξωνημένων , άνευ ουσίας, πλημμυρισμένων με..αναβολικά Ολυμπιακών αγώνων, και στη συνέχεια, στον απόηχο, ένα διάλλειμμα ραστώνης και υπερδανεισμού για αγορά ονειρων...

Οταν τα όνειρα όμως,καταντούν αγοραία, όπως ο θλιβερός έρωτας, τότε ο άνθρωπος είναι πλέον ώριμος να δεχθεί τον πόνο..την οδύνη, που είναι όπως το ουδέτερο στην..ηλεκτρική μας παροχή..Οπου για να έχουμε ροή ενεργείας, χρειάζονται και τα δύο...Φάση, Και Ουδέτερο..Ευδαιμονία Και Πόνος..

Ετσι όλα αυτα τα χρόνια..βιώνουμε μια  κυρίαρχη ευδαιμονο-λατρεία.. κι από την άλλη νοιώθουμε κάθε μέρα τις συνέπειες  της απίστευτης οδύνης του ανθρώπινου ευτελισμού.. Αν όμως το σκεφτούμε συνετώτερα.. Ο πόνος είναι πέλαγος απέραντων δυνατοτήτων...που Όταν αξιοποιηθεί θεραπεύει όντως τον άνθρωπο.

 Η ασθένεια έγκειται στην ψευδαίσθηση της υπερηφάνειας, ότι κάτι είμαστε..κάτι επετύχαμε...Κλέψαμε μια δυο στιγμές δημοσιότητας... Κι όμως όσο πόνο κι αν υποφέρουμε, αν δεν τον αξιοποιήσουμε κατάλληλα, άδικα πονάμε... γιατί μας λείπει η μετάνοια... Και μετάνοια είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι ζούμε κατα χάριν..ότι δεν ειμαστε προσωπα εκ γενετής, αλλά μόνο χάριν δωρεάς.

 Ο πόνος, ο κάθε είδους, ο σωματικός, ο πονοκέφαλος, ο μυϊκός, αλλά κι ο φοβερός ψυχικός.. καθαρίζει την καρδιά αλλά προσωρινά, η μόνιμη κάθαρση έρχεται όταν η καρδιά πλημμυρίσει από την χαρά της Χάρης:

" Όταν η χαρά αρχίσει να γεννιέται μέσα στην καρδιά, τότε ο άνθρωπος ξεχνά την κούραση, τα βάσανα, το φόβο του θανάτου. Είναι σίγουρος γι’ αυτό που ζει γιατί είναι τελείως μεθυσμένος, τόσο που αν θελήσει να δοξολογήσει τον Θεό και να εξομολογηθεί τη χαρά του δεν το μπορεί. Η γλώσσα του σπαρταρά από τη χαρά αδυνατώντας να Τον δοξολογήσει, μόνο ψελλίζει σαν βρέφος, και μιλά στον Θεό σαν μικρό παιδί που μιλά στον πατέρα του. Η μεθυστική αυτή χαρά καθαρίζει την καρδιά" (Αββά Ισαάκ, Τόμος Β1, Λόγοι Α’ – Γ’, Γ’. Ποικίλα Γνωστικά Κεφάλαια ...)

 
"79. Όταν ο ασκητής, κατορθώσει να αποκτήσει την χαρμόσυνη τούτη ελπίδα, τότε παύει κάθε πόνος, και τα βάρη της εργασίας του ελαφραίνουν.

Αφήνει πλέον την διακονία του φόβου, Και Αρχίζει Να Εργάζεται Την Διακονία Της Αγάπης.

Ενώ πριν ο μακρύς δρόμος που είχε μπροστά του τον φόβιζε, τώρα η καρδιά του, λυτρωμένη από τον φόβο, αποκτά σιγά σιγά ακλόνητη πίστη. Με σταθερή καρδιά και νου υψηλό, ο ασκητής αυτός δεν στρέφει πλέον ποτέ το βλέμμα στον κόσμο τούτο. Κι από τούτην την στιγμή, μια ελπίδα των μελλόντων ενεργοποιείται μέσα στην ψυχή του, και την πλημμυρίζει διαρκώς με χαρά.

Ο κόσμος χάνεται από τα μάτια του, χωρίς να ξέρει το πώς. Το μόνο που γνωρίζει η ψυχή του είναι να αγάλλεται κάθε στιγμή, σαν να κατοικούσε ήδη στον νέο κόσμο".

Βέβαια στην πορεία του κανείς προς την αναζήτηση του θελήματος του Θεού θα κλιθεί να κάνει επιλογές που ο φυγόπονος θα αποφύγει, οπότε χρειάζεται μιαν ετοιμότητα για αποδοχή του πόνου, αλλά άλλο αυτό και άλλο η.. καλλιέργεια της φιλο-πονίας ,που έχει σαν συνέπεια την συνακόλουθη αύξηση της αίσθησης της υπερηφάνειας που εμφιλοχωρεί Ακόμη Και Εν Τη Ταπεινώση Του Συντετριμμένου Ασκητή.

..ότι.. κάποιος είμαι, δηλαδή ..Παντού παγίδες, για τον χριστιανό, που μακρυά απο τον Ποιμένα-Γέροντα, πασχίζει να κρατήσει ζωντανή την αίσθηση της προσωπικότητάς του, που απ την άλλη, προσπαθεί, να επιβιώσει σε ένα νοσηρό περιβάλλον, γεμάτο τοξικά στοιχεία, που τον σπρώχνουν στην άβυσσο της ανυπαρξίας..