Αντιγράφω απ το ιστολόγιο του καλού φίλου Αντώνη Παπαγιάννη, μιαν αναφορά στο ¨φτερούγισμα¨ μιας νεανικής ψυχής , που απ τον προθάλαμο της ζωής, πέρασε ακροπατώντας μαρτυρικά, για να ταξιδέψει στην Όντως Ζωή...
¨Αχ Παντελή¨...
‘Ήταν καμάρι της αυγής και καβαλάρης όμορφος, τώρα μια χούφτα χιόνι...’
Οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου από το γνωστό μοιρολόι του Μ. Χατζιδάκι στον ‘Ματωμένο Γάμο’ μου ήρθαν στη σκέψη όταν πληροφορήθηκα από το τηλέφωνο τον αναμενόμενο θάνατο του Παντελή. Γεμάτος από αρρώστια ‘κακή, εφιαλτική’ εδώ και χρόνια (στο τραγικό ‘Γιατί;’ της μάνας του δεν υπάρχει ανθρώπινη απάντηση), έχοντας εξαντλήσει κάθε δυνατότητα θεραπευτικής παρέμβασης εδώ και αλλού, ξαναγενήθηκε σ’ έναν άλλο κόσμο, χωρίς πόνο, λύπη και στεναγμό, προχθές το μεσημέρι. Μετά από εικοσιτέσσερα μόλις χρόνια στον προθάλαμο της ζωής.
Μέσα σε εκατό μόλις λέξεις, να χωρέσεις καλέ μου φίλε, πώς μπόρεσες μια ζωή. Μιαν ιστορία, Εναν κόσμο, Ενα μαρτυριο.. Ενα πικρό παραμύθι; Και ποιός να παρηγορήσει τη μάνα; Ποιός να της ψιθυρίσει έναν Λόγο; Και βέβαια δεν υπάρχει απάντηση στο Γιατί..Ομως υπάρχει ο Λόγος, κι αυτός μας προετοίμασε πριν απ πολλά χρόνια, για μιαν άλλη ζωή, γιατί, δεν θάταν μεγάλη αδικία να χαθή απέλπιδα ο Παντελής;
Μακάρι να μπορουσε τώρα να μας μιλήσει, δυο λόγια παρηγοριάς, που μαλακώνουν τη ψυχή, και γλυκαίνουν το άδικα αγριεμένο φρόνιμα..
Ο Χριστός ας σε ξεκουράσει, άγνωστε ..Γνωστέ φίλε Παντελή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου