Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ...

Ο Αορατος Κοσμος Δρα Τις Περισσοτερες Φορες Τοσο Ησυχα Και Διακριτικα,

Σεβομενος Τις Επιλογες Μας, Ακομη Και Την Αποδοση Της Ευχαριστιας Για Καθε Βοηθεια,

που μακάρι να μην την αργούμε, ερεθίζοντας την γενναιοδωρία του φιλεύσπλαγχνου Θεού.

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΆΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΣΙΝΑΪΤΗ, Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΟΣ, ΕΡΕΘΙΖΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΔΟΝΤΟΣ.

Στην πορεία της ζωής μας, συνοδοιπορούμε αοράτως με τον καλό Θεό και βοηθούμαστε από τους εργάτες Του. Κατανοούμε αυτή την παρουσία, σε τέτοιο βαθμό, ανάλογα με την πνευματική ηλικία που είμαστε κι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά.

Πριν την γέννηση Του Κυρίου, ήταν κυοφορημένος μέσα στην ευλογημένη κοιλία της Θεοτόκου.

Στο πλησίασμα Της εγκυμονούσης Παναγίας στην Ελισάβετ, που κυοφορούσε τον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο, (όπως ακούμε αυτές τις ημέρες στο ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού), σκιρτά εν αγαλλιάσει… και τα λοιπά γνωστά ιστορικά.
Μόνο που η Αγία Γραφή πρέπει σε κάποια στιγμή, να σταματήσει να θεωρείται ένα ιστορικό – θρησκευτικό βιβλίο με παραβολές και στοιχεία που περιορίζονται σε χρονικές εκδηλώσεις, αλλά να καταλάβει στην ψυχή και στη ζωή του καθενός, την διαχρονικότητα και προσαρμογή που της πρέπει, σαν Βιβλίο Ζωής, ικανό να οδηγήσει τη ζωή μας στη Ζωή, αρκεί να οικειωθεί η μία με την άλλη.
…Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία Αυτής. Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου…(Λουκ. α’ 39).

Ασπαζόμαστε την εικόνα Της, ακούμε τον παρακλητικό, και παρακαλούμε την καλή μας Παναγία να έλθει κοντά μας να Την κατανοήσουμε, να οικειωθούμε μαζί Της και να δοξάσουμε Την Αγία Τριάδα, την Μητέρα του Θεού και τους Άγιους Πάντες.
Σε αυτην προσπαθεια εχουμε βοηθους….
Ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους πολλούς, είναι όμως αληθινός.

Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής.

Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη.

Οι άνθρωποι Πάλι Σαν Από Μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα.

Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.
Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος.
Ερχόμενοι Στο Διαχρονικο Εργο Της Αγιας Γραφης, στον μικρό παρακλητικό, η Ελισάβετ κυοφορεί τον Άγιο Ιωάννη και με το πλησίασμα της Παναγίας που κυοφορεί Τον Κύριο, Σκιρτά Εν Αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής…
Αυτό σηματοδοτεί, πως

Μονο Με Την Αυξηση Του Πνευματος Του Ιωαννη Μεσα Μας Μπορουμε Να Διακρινουμε Τον Κυριο.

Αποφεύγοντας την αδιακρισία του να αποδίδουμε τα Χαρίσματα Στον ‘’Βαθύτερό Μας Εαυτό’’ (Θεοποιώντας Τον) αλλά και την αχαριστία, ας δούμε τα εμπλεκόμενα Θεία πρόσωπα και εκεί κοντά να παρουσιαστούμε κι εμείς ακροατές του ιερού Ευαγγελίου, ποθώντες την θετική μας αλλοίωση.

Μια προσέγγιση προσεκτική, με ταπεινότητα και θάρρος (όχι θράσος) λαμβάνοντάς το από την μητρική μεσιτεία της Θεοτόκου.
Ο Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος κυοφορούμενος στην Ελισάβετ, Σκιρτά Εν Αγαλλιάσει στο πλησίασμα της Θεοτόκου που κυοφορεί Τον Κύριο.

Ο Ανδρας Συστοιχειται Με Την Κεφαλη

Και Η Γυναικα Με Το Σωμα.

(Κατά τον Απόστολο Παύλο, το μυστήριον τούτο μέγα εστι…).

Έτσι, ο Ζαχαρίας είναι η κεφαλή και η Ελισάβετ το σώμα. 

Η Ελισάβετ κυοφορεί τον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο,

το Πρόσωπο της Μετανοίας.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΚΑΘΕ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ,

Δηλαδή την διάθεση μεταστροφής του νου στο Θεό.

Ο Ζαχαρίας δεν μιλά, έως την εκδήλωση – γέννηση του Αγίου Ιωάννου στον κόσμο, το οποίο σημαίνει και την απουσία του λόγου της κάθε κεφαλής, όσο, παρότι κυοφορούμε στην ψυχή μας την μετάνοια, την καλή διάθεση για τα θεία νοήματα, αυτή δεν έχει εκδηλωθεί στον κόσμο μας για να μας λύσει την ‘’δεμένη’’ γλώσσα, δηλαδή την απουσία της Εξομολογήσεως από τη ζωή του πιστού.
Γι αυτο: Η Παναγια Μεταβαινει Μετα Σπουδης Εις Την Ορεινην Πολιν Ιουδα.

ΙΟΥΔΑ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ.

 Έτσι, η καλή μας Παναγία με το πλησίασμά Της

Την Μεταστροφη Του Νου Του Στον Θεο,

Αλλα Η Κεφαλη Του Ακομη Δεν Μιλα,

ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ,

Τον Βοηθα Μυστικα, Αορατα, Ησυχα, Προετοιμαζοντας Τον, Με Τα Παραπανω Μυστικα Βιωματα, Για Την Κοινωνια Του Κοσμου Του Θεου, Δια Των Θειων Μυστηριων.

Η παραμονή της Θεοτόκου στον οίκο Ζαχαρίου, 3 μήνες, Σηματοδοτει Την Συνοδοιπορια Με Τον 6 Μηνων Κυοφορημενο Ιωαννη (Μεσα Στην Ψυχη Μας) Εως Τους 9 Μηνες, Φερνοντας Τον Πεσμενο

(6=Δυσαρμονικό) σε ορθότητα (9=Αρμονία).

Όλα οδοδείκτες, όλη η ζωή προς δόξαν Θεού!

ας ευχηθούμε ο καλός Θεός να οικονομεί για τον καθένα, μυστικά βιώματα, δείχνοντάς μας τον ορθό, ευάρεστο δρόμο της ουράνιας πορείας μας, για να τηρούμε την φωτιά του Πνεύματος άσβεστη…, προσανατολισμένοι και στην δική μας ανατολή και γέννηση εν Ιησού Χριστώ,
Παράσχου Κύριε πυρ καταφλέγον, αλλά μη κατακαίον… στείλε την Μητέρα Σου καθώς ως προσετάχθημεν, ποιούμεν …

Ιδού, γαρ από του νυν, Την μακαρίζουμε αξιοπρέπως, πάσαι αι γενεαί…
Υπεραγία Θεοτόκε, Παναγία Παρθένε, χειραγώγησέ μας στη Ζωή, οι προσκυνούντες την μετάστασίν Σου στην Ζωή.
Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!