Ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Με αφορμή ένα ημι-ειρωνικό σχόλιο φίλου του γυιού μου, για ποιόν λόγο η Εκκλησία ανεκήρυξε άγιο και Μέγα τον Φλαβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο,  γυιό του Κωνστάντιου Χλωρού, αντιγράφω αποσπάσματα απο χρονογράφημα άλλου φίλου θεολόγου σχετικά με τον ογκόλιθο αυτόν της Ορθοδοξίας.

Στίς 27 Φεβρουαρίου τοῦ 272 ἢ τοῦ 273, στή Ναϊσσό τῆς ρωμαϊκῆς ἐπαρχίας τῆς Μοισίας (σημ. Nisch τῆς Σερβίας) γεννήθηκε

ὁ Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντῖνος

(Flavius Valerius Constantinus).

Τό 306 στήν Ὑόρκη τῆς Βρετανίας, μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα του Κωνστάντιου Χλωροῦ, ὁ στρατός τόν ἀνακήρυξε Καίσαρα, διοικητή τοῦ ἑνός τετάρτου τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας

Στίς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 312 ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Α' μέ 20.000 στρατό νίκησε τόν πενταπλάσιο (100.000) στρατό τοῦ Μαξέντιου καί ἀνέλαβε πλέον τή διοίκηση τῆς μισῆς (δυτικῆς) Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.

Τό μεσημέρι τῆς 27ης Ὀκτωβρίου εἶχε δεῖ στόν οὐρανό τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, πιό λαμπερό ἀπό τόν ἥλιο καί τή φράση ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ.

Τό βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας εἶδε τό Χριστό νά τοῦ ζητᾶ νά τό κάνει σημαία του.

Ὁ  Μ. Κωνσταντῖνος δέν μᾶς ἄφησε αὐτοβιογραφία γιά νά ξέρουμε τί ἔνοιωσε καί γιατί ἔζησε ἔτσι τή ζωή του.

Ξέρουμε ὅμως πώς ὅποιος ζήσει τέτοιες καταστάσεις τό μόνο πού θέλει εἶναι νά τά ἐγκαταλείψει ὅλα καί νά ἀγωνιστεῖ μέ ὅλες του τίς δυνάμεις γιά νά τίς ξαναζήσει.

Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἦταν ἤδη διοικητής τοῦ ἑνός τετάρτου τῆς αὐτοκρατορίας καί μέ τή νίκη του αὐτή διοικοῦσε πλέον τή μισή αὐτοκρατορία. Μποροῦσε λοιπόν νά βοηθήσει κοινωνικά τήν Ἐκκλησία.

Γιά νά εἶναι ὅμως ἀποδεκτός ἀπό τό ρωμαϊκό κατεστημένο, ἔπρεπε νά ἐμφανίζεται,

ἂν ὄχι ὡς θεός, τουλάχιστον ὡς μέγας ἀρχιερεύς.

Δέν μποροῦσε λοιπόν νά βαπτιστεῖ.

Δέχτηκε νά θυσιάσει αὐτό πού ὑπερβολικά ἐπιθυμοῦσε γιά νά γίνει αὐτοκράτορας καί ἔτσι νά ἀπαλλάξει τούς χριστιανούς ἀπό φοβερούς διωγμούς δυόμισυ αἰώνων.

Ἔκανε τή μεγάλη θυσία νά μή βαπτιστεῖ καί θυσίασε τή δυνατότητα νά ἐκμεταλλευτεῖ τήν ἀσκητική καί λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἔκανε τή θυσία νά γίνει αὐτοκράτορας ...

Καί θυσίασε ὄχι μόνο τήν περίοδο τῆς ἐδῶ ζωῆς του, ἀλλά διακινδύνευσε καί τήν αἰώνια.

Ἔζησε ὅ,τι ἔζησε μέ τό "ὅραμα", ἀλλά δέν ἦταν ἀρκετό γιά νά μεταμορφωθεῖ ἡ ὕπαρξή του.

Δέν ἐνεργεῖται μαγικά ἡ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου.

Χρειάζεται χρόνος καί πόνος πολύς ἐν βαθείᾳ μετανοίᾳ γιά νά ἀφομοιωθεῖ ἡ ὅποια ἐμπειρία.

Ὁ ἅγιος Μέγας Κωνσταντῖνος λοιπόν τό 330 ἔστειλε ἐξορία τόν ἅγιο Μέγα Ἀθανάσιο, ἐπηρεασμένος ἀπό ἀρειανόφιλους ἐπισκόπους.

Δέν εἶχε ὁ ἴδιος ἀποκτήσει δογματική συνείδηση, οὔτε κἂν χριστιανός δέν ἦταν.

Λίγους μῆνες πρίν πεθάνει ἐπέστρεψε στήν Ὀρθοδοξία, βαπτίσθηκε χριστιανός καί, ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, πληγωμένος ἀπό τή θεία δύναμη, πλήρης χαρᾶς, πλημμυρισμένος ἀπό τό θεῖο φῶς, ζοῦσε τήν ἀναγέννησή του...

"ἠγάλλετο τῷ πνεύματι ἀνεκαινοῦτό τε καί φωτός ἐνεπίμπλατο θείου, χαίρων μέν τῇ ψυχῇ δι’ ὑπερβολήν πίστεως, τό δ’ ἐναργές καταπεπληγώς τῆς ἐνθέου δυνάμεως".

Κοιμήθηκε στίς 22 Μαῒου τοῦ 337.

Ἡ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία γύρω στό 300 μ.Χ. ἦταν ἕτοιμη νά διαλυθεῖ.

Ὁ Διοκλητιανός σέ μιά ἀπελπισμένη προσπάθεια νά τή σώσει τή διαίρεσε στά τέσσερα, καί κράτησε γιά τόν ἑαυτόν του μόνο τό ἕνα τέταρτο.

Αὐτή τή διαλυμένη καί γερασμένη αὐτοκρατορία παρέλαβε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος καί ἡ ἐπιλογή του νά ἐλευθερώσει τή Χριστιανική Ἐκκλησία ἔδωσε στήν αὐτοκρατορία ἀκόμα ἕντεκα αἰώνων ζωή.

Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι τό ρωμαϊκό χρυσό νόμισμα solidus (ἑλληνικά νόμισμα, ἀργότερα ὑπέρπυρο) παρέμεινε σταθερό γιά τά ἑπόμενα 750 χρόνια (4,48 γραμμάρια χρυσοῦ).

Ἀξεπέραστο παγκόσμιο ρεκόρ οἰκονομικῆς σταθερότητας καί ἰσχύος.

Αὐτός ὁ ρωμαῖος μεταρρυθμιστής εἶναι τό φυσικό σύμβολο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης (καί μάλιστα τῆς νομισματικῆς) καί ὄχι ἐκεῖνος ὁ ἀγράμματος βάρβαρος, ὁ Καρλομάγνος τῶν Φράγκων.

Ἀναγνωρίζοντας τή χριστιανική Ἐκκλησία ἐξασφάλιζε γιά τούς πολίτες του ἕνα μοναδικό θεραπευτήριο

πού μεταμορφώνει τούς ἐγωκεντρικούς ζητιάνους σέ φιλότιμους ἄρχοντες τῆς προσφορᾶς.

Στίς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 312 ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Α' κατάλαβε ὅτι ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τήν ἀχανῆ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία ἦταν ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ.

Δέν εἶχε νά κάνει μέ μιά καινούργια θρησκεία,

ἀλλά μᾶλλον μέ τή θεραπεία τῆς ἀρρώστειας πού γεννᾶ τίς θρησκεῖες.

Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος =ὁ σταθερός... Αὐτός πού προκαλεῖ σταθερότητα = constantia...

 στερέωσε τήν αὐτοκρατορία του στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί

τῆς πρόσφερε ζωή αἰώνων.

Μακάρι νά μπορέσουνε καί οἱ σύγχρονοι κάθε λογῆς κυβερνῆτες μας νά νοιώσουνε τή ζωοποιό δύναμη τοῦ Σταυροῦ καί ἔτσι νά πάψουν νά σταυρώνουνε τούς ὑπηκόους τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ

Ο Κωνσταντίνος απλά συνέβαλε στη νίκη του Χριστιανισμού.

 Ένα τεράστιο εγκληματικό λάθος , είναι το διαθρυλούμενο και επαναλαμβανόμενο πολλάκις ότι:

ο Μέγας Κωνσταντίνος ανεκήρυξε επίσημη θρησκεία το Χριστιανισμό....

Αυτό θα γίνει στις 28 Φεβρουαρίου του 380 από τον Ισπανικής προελεύσεως και θερμόαιμο αυτοκράτορα τον Θεοδόσιο τον Α’, αλλά

όχι από τον Κωνσταντίνο.

Ο Κωνσταντίνος εξησφάλισε ελευθερία σε κάθε θρήσκευμα, οπότε και οι Χριστιανοί απέκτησαν το δικαίωμα να λατρεύουν ελεύθερα το Θεό τους.  Όχι ότι ο Χριστιανισμός ανακηρύχθηκε επίσημη θρησκεία του Κράτους. Αυτό είναι τεράστιο ιστορικό λάθος και ψέμα συγχρόνως.